مصرف لوازم آرایش از زبان آمار

 هزینه ماهانه افراد برای استفاده از لوازم آرایشی ماهانه به طور میانگین حدود ۱۲ هزار تومان و سالانه در حدود ۱۵۰ هزار تومان است که این رقم در خاورمیانه برای هر زن حدود ۳۶ هزار تومان است با احتساب این نکته که زنان ایرانی اغلب از اجناس چینی استفاده می‌کنند و سهم برندهای اروپایی و آمریکایی به دلیل قیمت بالایی که در ایران دارند کمتر از یک درصد بازار است و سهم محصولات ایرانی هم در این بازار پر سود کمتر از پنج درصد است.

 زمانی آرایش های غلیظِ عربی نشان از مصرف سرانه بالا و روبه افزایش استفاده از لوازم آرایشی در کشورهای عربی به ویژه عربستان بود که هنوز هم این روند ادامه دارد ولی سؤال این است که در میان کشورهای منطقه رتبه‌های بعدی متعلق به کدام کشورهاست؟ چرا که قطعا این ارقام و آمارها دارای مفهوم خاصی است.

با گشت و کذاری در آمارها به این نتایج اولیه می‌رسیم:

ـ چه از نظر مصرف سرانه لوازم آرایشی وچه واردات آن ایران در خاورمیانه بعد از عربستان دارای مقام دوم، و در جهان دارای رتبه هفتم است.

ـ طبق آماری که موسسه گلوبال اسنادی در سال ۲۰۰۸ انجام داده کل مصرف لوازم آرایشی در خاورمیانه در سال۲۰۰۸ در حدود ۲/۷ میلیارد دلار است که بامیانگین رشد ۷ درصدی در سال، بعد از کشورهای اروپای شرقی بالاترین رشد را داراست.

علت این امر در میان محققان این طور بیان شده که نیمی از جمعیت منطقه خاورمیانه که ایران نیز جزو آن محسوب می شود زیر ۳۰ سال است.

بر اساس همین آمارها که تاکنون به طور حتم رشد فزاینده ای هم داشته، زنان ایرانی سالانه بالغ بر دو میلیارد دلار خرج خرید لوازم آرایشی می کنند.

بر طبق این آمار ۱۴ میلیون زن ایرانی در حالی که ۲۹ درصد از کل مصرف کنندگان منطقه را تشکیل می‌دهند. هزینه ماهانه این افراد برای استفاده از لوازم آرایشی ماهانه به طور میانگین حدود ۱۲ هزار تومان و سالانه در حدود ۱۵۰ هزار تومان می‌شود، که این رقم در خاورمیانه برای هر زن حدود ۳۶ هزار تومان است. با احتساب این نکته که زنان ایرانی اغلب از اجناس چینی استفاده می‌کنند و سهم برندهای اروپایی و آمریکایی به دلیل قیمت بالایی که در ایران دارند کمتر از یک درصد بازار است و سهم محصولات ایرانی هم در این بازار پر سود کمتر از پنج درصد است.

ـ طبق همین گزارش‌ها اغلب اجناس موجود در بازار ایران تقلبی، نامرغوب و از اجناس چینی با کیفیت پایین هستند که عمدتا به صورت قاچاق وارد ایران می شوند و در بازار و گوشه و کنار خیابان به طور عمده در مترو و حتی در فروشگاه‌های شیک و صاحب نام به فروش می‌رسند. و یا اینکه حدود ۹۰ درصد از آن‌ها به صورت غیر بهداشتی تولید شده و از طریق ماهواره و رسانه‌های دیگر تبلیغ و با پیک موتوری و پست درب منازل تحویل داده می شود.

به هر حال صنعت آرایش و ملزومات آن جزوی صنایعی است که به علت استفاده از مواد آرایشی از دیر باز مرسوم بوده و نکته مهم این است که زنان از دیرباز اصلی‌ترین مصرف کننده این صنعت بوده‌اند. شرکت‌ها و کمپانی‌هایی که عمر بیش از صد سال آنها نشان از رونق این صنعت می‌دهد. شرکت‌هایی که این روزها تبدیل به ابر شرکت‌هایی شده‌اندکه در حالی‌که جهان در رکود اقتصادی به سر می‌برد جزو درآمدزاترین صنعت‌هاست. از قرار معلوم با تلاش و همت والای زنان و دختران ایرانی به شدت در حال پیشرفت است و این در حالی است که عموما با این همه تلاش وخرج آنها، کیفیت مواد مصرفی از مرتبه پایینی برخوردار است و این به معنی این است که در هر حال، قدرانی شایسته‌ای از این حسن مصرف آنها به عمل نمی‌آید.

به هر حال از زمانی که زنان مصری در عصر فرعون از گیاه کوهی جهت ترسیم خط چشم و ریمل استفاده می‌کردن و یا زنان سرخ پوست آمریکایی از یک ماده گیاهی جهت ترمیم نواقص پوست خود بهره می بردند تا عصر ملکه ویکتوریا و بعد از آن شاهد عرضه گسترده انواع و اقسام مختلف محصولات آرایشی به بازار هستیم.

در همه سال‌های قرن بیست که زنان ایرانی هم وارد این رقابت در مصرف مواد صنعتی آرایشی شدند چند چهره فعال زن در این صنعت به چشم می‌خوردند ولی این صنعت در واقع یک صنعت مرد محور بوده و در یک نگاه اجمالی زنانی هم که در این عرصه صاحب مقام و پر جنب و جوش بودند کسانی بودند که خود از این محصولات استفاده نکرده و عموما با ظاهری ساده و بدون آرایش در مجامع عمومی حاضر می‌شدند.

مثلا در دهه بیست و سی میلادی آقای ساکس فاکتور به عنوان متخصص اول حوزه زیبایی در هالیوود به شمار می‌رفت. طبق همین منوال کارشناسان و صاحب‌نظران سینمای هالیوود همواره بر این نکته اتفاق نظر دارند که پشت سر هر زن نامدار هالیوودی، یک طراح گریم و چهره پرداز مرد و موجی از لوازم آرایشی و بهداشتی وجود دارد.

با توجه به این آمار بالای مصرف مواد و لوازم آرایشی در ایران که جدا از بحث آمار حضور بانوان با آرایش کامل در خیابان‌ها و تمام سطح شهر نیز گواهی است بر همین مدعا که دختران و زنان ایرانی در توسعه و رشد این صنعت اقدامات ارزنده‌ای انجام داده‌اند.

حال سوال اساسی این است که این همه اقبال به سمت استفاده از این آب و رنگ کاذب چیست؟ آیا حس زیبایی دوستی فرد تأمین می شود یا حس خودنمایی وتبرّج حرام؟ ضعف درونی و عدم اعتماد به نفس به داشته‌ها تا چه حد در این سبک‌های آرایش روزانه که در میان دختران شیوع پیدا کرده آشکار می‌گردد؟ این آمار بالای مصرف چه مفاهیمی را به دنبال خود یدک می‌کشد. اینها سؤال‌هایی است که در آینده قطعا به آنها پاسخ می‌دهیم.

کاری از گروه سبک زندگی با حجاب