عوامی که بازیچه بی حیایی سران شده اند

سران و بزرگان غیرت گم کرده/ قسمت سوم

نقش عوام در شکل گیری حادثه عاشورا:

«وقتی حضرت مسلم وارد کوفه شد، کوفیان گفتند پسر عموی امام حسین(ع) آمد، خاندان بنی هاشم آمدند، تحریک و جوگیر می شوند و می‌روند اطراف حضرت مسلم، ۱۸ هزار بیعت کننده با ایشان بیعت می‌کنند، بعد از ۵ و ۶ ساعت، رؤسای قبایل داخل کوفه می آیند و به مردم کوفه می‌گویند: چه کار می‌کنید؟ با چه کسی می‌جنگید و از چه کسی دفاع می‌کنید؟ روزگارتان را سیاه می­کنند، آنها اول به خانه­‌ها‌یشان می روند، بعدأ که سربازهای ابن زیاد دور خانه طوعه را می­گیرند که مسلم را دستگیر کنند، همین افراد می­آیند و علیه مسلم بنا می‌کنند به جنگیدن! این‌ها عوام هستند که از روی فکر عمل نمی­کنند، کارشان از روی تشخیص نیست، از روی یک تحلیل درست نیست، هرطور که جو بود حرکت می­کند…» [۱]

آن هنگام که پای خواص می­لغزد عوام نیز به دنبال آنها به تباهی کشیده می­شوند و اگر آن عوام کوفی نیز باشد، که در بی وفایی شهره است و انتظاری از آنها نیست، که که کوفیان در زمان معاویه نیز به علی­ابن­ابی­طالب وفا نکرده بودند، کوفه ای که بنیان وجود خوارج در خاک آن پا گرفته بود و مردمی ظاهر گرا و ظاهر بین با خشوعی شرک آمیز نسبت به ظلمه و تکبر در برابر مظلوم، و واقعه هنگامی دردناک­تر می­شود که سردمدارشان نیز ابن­زیاد باشد که شقاوت را به سر حد آن می­رسانند و عبیداله ابن زیاد چقدر زیرکانه این مردم راشناخت که جماعتی از اشراف را و بزرگان را به میان مردم فرستاد تا آنان را از سپاه موهوم شام بترسانند و حیله ابن زیاد کارگر افتاد و جمعیت از گرد مسلم پراکنده شدند، و پیمان و تعهد خویش را با امام به پشت سر انداختند و به خانه هایشان گریختند.

مواظب باشیم و بیندیشیم که:

«چرا ۵۰ سال بعد از وفات پیامبر کار کشور اسلامی به جایی رسید که همین مردم مسلمان، از وزیرشان، امیرشان، سردارشان، عالمشان ، قاضی شان، و قاری شان در کوفه و در کربلا جمع بشوند و جگر گوشه همین پیغمبر را با آن وضع فجیع به خاک و خون بکشند… این مسئله انسان را نگران می کند، مگر ما از جامعه زمان پیغمبر و امیر المومنین قرص تر و محکم تریم؟ چه کار کنیم که آن طور نشود؟ … اگر امروز من و شما جلوی این قضیه را نگیریم ممکن است ۵۰ سال دیگر ، ۵ سال دیگر، یک وقت دیدید که جامعه اسلامی ما هم کارش به آنجا رسید، تعجب نکنید.»[۲]

  بزرگانی که نه سکوت کردند، نه مصلحت سنجی 

دسته اصحاب عاشورایی: یاران راستین و صادق امام که وجودشان در امام ذوب شده بود و فقط کافی بود امام به آنها امر کند که بمیرید که جان خویش را در طبق اخلاص فدای امام می‌کردند بدون چون و چرایی، بدون اینکه بگویند که ما زندگی داریم، کار داریم، امروز وقت نداریم بعدأ خدمت می‌رسیم، مانند «حبیب ابن مظاهر»، «نافع ابن هلال»، «عبدالله بن عمیر کلبی» که همراه مادر و همسرش خود را به کربلا رسانده بود و همسر او نیز تنها زنی بود که در صحرای کربلا به اصحاب عاشورایی امام عشق پیوست، و…

« از هر طرف که حرکت کنید به خواص می‌رسید، تصمیم گیری خواص در وقت لازم، تشخیص خواص در وقت لازم، گذشت خواص از دنیا در وقت لازم، اقدام خواص برای خدا در در لحظه لازم، اینهاست که تاریخ را نجات می دهد، ارزشها را نجات می‌دهد و حفظ می کند باید در لحظه لازم حرکت لازم را انجام داد، اگر وقت گذشت دیگر فایده ای ندارد. »