در این وضعیت لباس‌ها چه کسی مسئول است؟!

اگر در این روزهای پایانی سال برای خرید لباس به بازار رفته باشید کم و بیش متوجه می‌شوید که  کمتر لباس مناسبی در فروشگا ها و مغازه‌ها وجود دارد و مجبوریم اینقدر به فروشگاه های مختلف شهر سربزنیم و پرس‌ وجو کنیم تا شاید موفق شویم البسه به درد بخور و مناسبی تهیه کنیم که آن هم باید تازه دید لباسی با برند ایرانی است یا خارجی ! متاسفانه این معضل نه تنها گریبانگیر خانم هاست و روز به روز وضعیت لباس‌های مربوط به آنها بدتر از قبل می‌شود به طوری که هر بار شاهد کوتاهتر شدن و تنگ شدن لباس‌ها از طول و عرض وآستین هستیم، که حتی برای آقایان نیز لباس مناسب به سختی می‌توان تهیه کرد؛ لباس‌هایی کوتاه و تنگ،‌ شلوارهای با فاق‌های کوتاه و نامناسب، کت و شلوارهایی تنگ و کوتاه که هر آن احتمال پاره شدن آن به تن می‌رود، گویا به زور پوشیده شده و…

مسئول این ولنگاریسم درپوشاک چه کسانی هستند؟

هر سال یک سری قوانین و مصوباتی روی کاغذ برای مبارزه با وضعیت ناجور پوشش ارائه می‌شود  که مقطعی و گذرا هستند؛ چراکه تا وقتی در فروشگا ه ها و مغازه داران  این گونه  لباس‌ها را عرضه می‌کنند و مانکن‌های پشت ویترین با جلوه‌گری چنین پوشش‌هایی  را به  افراد یاد می‌دهند چه انتظاری از مردم عادی می‌رود که به تصور مد و فراوانی، فلان لباس را تهیه می‌کنند؟! براستی چه کسانی یا چه ارگان‌هایی مسئول سروسامان دادن به این وضعیت هستند؟ ترویج لباس‌ها و مانتوهایی که باسبک زندگی ما منافات دارند به راحتی روی مانکن‌های پشت ویترین و یا خیابانی مشاهده می‌شود جای تعجب دارد که هیچ کس نیست که به این مسئله رسیدگی کند.

 چند وقت پیش در یکی از خیابان‌های پرتردد تهران فروشگاهی نام آشنا، پشت ویترینش مانکن‌های زنانه‌ای را گذاشته بود که کاملا برهنه و بدون لباس بودند، صحنه‌ای ناراحت کننده و تعجب‌آور، البته فروشگاه تعطیل بود تا علت این تابوشکنی علنی را جویا شویم فردای آن روز مسئول فروش در مقابل سوال ما، گفت: “می‌خواستیم لباس آن‌ها را تعویض کنیم برای همین مدتی بدون لباس پشت ویترین بودند” شاید این یک توجیه منطقی باشد که برهنه بودن عروسک‌های زن‌نما موقتی بوده است اما چرا این‌طورعلنی و آشکار؟! آیا نمی‌شد پشت فروشگاه و به‌دور از انظار این تعویض لباسها صورت بگیرد؟! آیا هیچ نظارتی برای فروشگاههای لباس وجود ندارد تا هر پوششی را به هر شیوه  ارائه ندهند؟!

قوانین چقدر کارایی دارند؟!

قانون گسترش راهکارهای اجرایی عفاف و حجاب در ۱۳ دی ۱۳۸۴ به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی رسید؛‌ چراکه بدون تردید رعایت حجاب و عفاف در کشور یک مسئله کاملا قانونی، شرعی و از ضروریات دین است و از سویی دیگر بی حجابی و بدحجابی در قانون جرم محسوب می‌شود. در ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی آماده است هر کس عملا در انظار، اماکن عمومی و معابر تظاهر به عمل حرامی کند علاوه بر کیفر عمل،  به حبس از ۱۰ روز تا دو ماه یا ۷۴ ضربه شلاق جریمه می‌شود و اگر مرتکب عملی شود که نفس آن عمل دارای کیفر نباشد ولی عفت عمومی را جریحه دار کند فقط به حبس از ۱۰ روز تا دو ماه یا ۷۴ ضربه شلاق محکوم می شود. براساس بندی از قانون مجازات‌های اسلامی مصوب سال ۱۳۶۵(قانون نحوه رسیدگی به تخلفات مجازات فروشندگان لباس‌هایی که استفاده از آنها در ملا عام خلاف شرع بوده و یا عفت عمومی را جریحه دار می‌کند) نحوه مجازات تولید کنندگان، وارد کنندگان، توزیع کنندگان و استفاده کنندگان لباس‌های غیر شرعی اول تذکر و ارشاد، دوم توبیخ و سرزنش، سوم تهدید، چهارم تعطیلی محل کسب به مدت سه تا ۶ ماه برای فروشندگان و توزیع کنندگان البسه و جریمه نقدی برای وارد کننده و تولید کننده و ۱۰ تا ۲۰ ضربه شلاق یا جریمه نقدی برای استفاده کننده از البسه غیر شرعی است. این‌ها در حالی است که سال ۸۴ قانونی جامع برای گسترش فرهنگ حجاب و عفاف تصویب شد که در آن ۲۶ دستگاه ، نهاد و وزارتخانه از جمله نیروی انتظامی مامور به انجام وظایفی که در آن تکلیف شده بود، شدند اما پس از گذشت چندین سال تا به امروز دریغ از یک اقدام حداقلی! در رابطه با اجرای قانون حجاب و عفاف، تا فروشندگان و تولید کنندگان  و واردکنندگان البسه خود را ملزم بدانند هر لباسی با عنوان مد بودن عرضه نکنند؟! چرا عملکرد نظارتی اتحادیه‌ها و مجموعه‌های حاکمیتی مانند وزارت بازرگانی در خصوص تولید پوشاک  کارساز و عملی نیست آنها عمدتا تنها در حد حرف و سخنرانی بسنده می‌کنند، ولی در عمل خروجی‌ای دیده نمی‌شود ؟!

نمایشگاههای لباس دیدنی تا خریدنی

متولی سیاست‌گذاری پوشاک و تولید مد، بر عهده وزارت ارشاد و بنیاد ملی مد و لباس است؛ چنانچه هرازگاهی نمایشگاه ‌ها و شوهای لباسی با نام لباس با طرحی‌های ایرانی توسط این وزارتخانه و با صرف هزینه‌های سنگینی از بودجه بیت‌المال راه اندازی می‌شود متاسفانه این البسه به قدری لباس‌ها گران قیمت و یا غیرمتعارف هستند که بیشتر برای دیدن مناسب هستند تا خرید؛ حتی چه بسا لباس‌های این نمایشگاه ها هم با همان المان‌های غلط لباس طراحی و دوخته شده‌اند تنها با رنگ و نماد ایرانی نه اسلامی.

حرف پایانی

آیت‌الله‌ مکارم شیرازی از مراجع عظام اخیرا با انتقاد بر پوشش‌های نامناسب می گوید: «برخی از لباس‌ها  به قدری تنگ است فردی که آن را پوشیده قادر نیست به راحتی بنشیند، اینها لباس نیست، بلکه زندان است. برخی از لباس‌ها نیز به‌گونه‌ای است که به‌صورت کامل بدن انسان را نمی‌پوشاند. اینها چه لباس‌هایی است که برخی می‌پوشند و وضع لباس پوشیدن جامعه و مردم باید اصلاح شود، لذا باید دولت بر ورود لباس‌های خارجی نظارت کند، در صدا و سیما و مدارس و دانشگاه‌ها نیز این مسائل گفته شود تا ان‌شاءالله در فرهنگ پوشیدن لباس تحولی ایجاد شود؛ چراکه لباس نشانه شخصیت انسان است.»

 مطمئنا برخورد با هنجارشکنی و بدحجابی نباید به‌صورت کاریکاتوری و شاخه‌ای در جامعه صورت بگیرد به طوری که ریشه محکمی در سازمان‌ها و ارگان‌های دولتی دارد و اهمال ورزی می‌شود؛ این‌که مردم عادی را به دلیل بدحجابی  یا پوشش‌های ناجور مواخذه کنیم، اما  اتحادیه‌ها و اصناف کار خودشان را در تولید و توزیع  چنین البسه‌ای ادامه بدهند و  فروشندگان و مروجین این نوع پوشش‌های هنجارشکنانه را آزاد بگذاریم، نه باعقل سازگار است و نه با منطق. چه‌آن‌که  نتیجه چنین برخوردهایی تنها  از دست دادن نیروهای مردمی که پشتوانه نظام هستند خواهد بود؛ در واقع این نوع برخوردها با جذب حداکثری و دفع حداقلی در تضاد است. به قول “بابا طاهر” که هرچه دیده بیند دل کند یاد…

 تحریریه سایت با حجاب_ معصومه طاهری