ابعاد گسترده تهاجم فرهنگی پس از انقلاب اسلامی

پس از پیروزی انقلاب با توجه به وضعیت فرهنگی که طی چند دهه بر سیستم حکومتی و جامعه ایرانی حاکم شده بود یک شکاف عمیق و خلا شدید در حیطه اخلاق و امنیت فرهنگی کشور دیده می شد، به نحوی که بجز خانواده هایی که یک بافت کاملا مذهبی داشتند، مرز بین دین گریزی و دین مداری آنچنان در هم آمیخته شده بود که احکام و دستورات اسلامی به صورت گزینشی و سلیقه ای اجرایی می شدند.

این موضوع در عرصه زندگی اجتماعی و روزمره مردم هم به خوبی به چشم می خورد. طی چند سال، بعد از قلدر مابی رضاخانی در از بین بردن فرهنگ حیا و عفاف در جامعه از طریق برخورد با حجاب، مجالس مذهبی، تغییر اجباری در نحوه پوشش مردم، رایج شدن سرو و شرب خمر در جامعه که تا حد زیادی با ایستادگی مردم مواجه شده بود، این برنامه ها در یک دوره جنگ نرم که با دقت توسط مستشاران فرهنگی سفارت خانه های مختلف و مدیران فرهنگی محمد رضا که اغلب از بهایی ها بودند، برنامه ریزی و اجرایی شد و تا حدی اثرگذار بود؛ به نحوی که جامعه در طی بازه زمانی ۱۰ ساله در فرهنگ و اخلاق دچار تحول های زیادی شد. این تغییرات عمدتا به دلیل سیاست های حاکم در گرایش افراطی به غرب و باستان گرایی، آن هم به صورت گزینشی و ضدیت شدید با مذهب و اسلام بود.

با پیروزی انقلاب و تغییر سیاست های حاکم و ارزش نهادن به دستورات و احکام اسلامی در کنار ملی گرایی امام با یک مهندسی فرهنگی و ارائه گفتمان اسلام ناب محمدی( ص) سعی در ایجاد  امنیت فرهنگی و اخلاقی در سطح جامعه و سیستم حکومتی کرد. ایشان در این راه بارها با اشاره به شناخت خود و خودباوری مسیر حرکت را صراط مستقیم معرفی کردند؛ و فرهنگ را عامل بازدارنده نفوذ دشمن و فرهنگ بیگانه می دانستند و هیچ ملاک و سلیقه فردی را در این راه جز اسلام ناب محمدی با تمام ویژگی ها نمی پذیرفتند و اصل پذیرش افراد را در این راه فقط اصل هویت و اشتراک در راه می دانستند و برداشت سلیقه ای را رد کرده و اعلام کردند:

“من بارها اعلام کردم که با هیچ کس در هر مرتبه ای که باشد عقد اخوت نبسته ام. چهارچوب دوستی من در درستی راه هر فرد نهفته است.”

 با اتمام جنگ و شکست برنامه های تهاجمی دشمن، که از همان سال های آغازین انقلاب سعی در تغییر این رویکرد فرهنگی امام را داشت با شدت بیشتری این مسیر را ادامه داد و با یک تهاجم فرهنگی در یک پروژه سراسری با برنامه ریزی بلند مدت به پروسه ناتوی فرهنگی رسید که هدف آن استحاله فرهنگی و اخلاقی و سپس استعمار اقتصادی و سیاسی بود.

رهبر انقلاب نیز با توجه به همین موضوع، با تذکر دائم نسبت به این موضوع، به آرایش جدید دشمن در تهاجم فرهنگی، شبیخون فرهنگی و ناتوی فرهنگی در بیانات مختلف خود خواستار برنامه ریزی در زمینه مهندسی فرهنگی کشور شدند.

“آمریکایی ها در مقابل پیمان در اروپا با عنوان مقابله با شوروی سابق، یک مجموعه مقتدر نظامی به وجود آوردند. اما از آن برای سرکوبی هم صدای معارض خودشان در منطقه خاورمیانه و آسیا استفاده کردند. حالا یک ناتوی فرهنگی هم به وجود آوردند که این بسیار خطرناک است.” و در جایی دیگر اشاره می کنند که چنین کشورهایی با ناتوی فرهنگی به دنبال این هستند که با استفاده از امکانات زنجیره ای و رسانه های عریض و طویل خود سررشته تحولات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشورها را در دست بگیرند؛ و تاکید می کنند که برخی این صحنه و تدارکات عظیم آن را نمی بینند و از آن غافل اند.

به هر حال فضای موجود در جامعه شهری و روستایی امروز ما پس از ۳۴ سال نشان از این دارد که تاثیر پذیری جامعه از این تهاجم به ویژه در فرهنگ حیا و در پس آن عفاف و حجاب، و در نهایت تغییر مفهوم غیرت به تعصب خشک بسیار بوده است. هر چند که این ستیز با فرهنگ اسلامی و احکام آن از همان آغاز بعثت پیامبر شروع شده و در هر دوره ای نیز بنابر مقتضیات زمان ادامه داشته، ولی در حال حاضر با گسترش ارتباطات و رسانه های نوین شکل جدیدی به خود گرفته است که اثر پذیری بیشتری را در پی دارد.

در سال های اخیر هم پروسه ناتوی فرهنگی در ایران با پشتوانه مالی زیاد در جهت تسخیر فرهنگ ایران، و ترویج فساد، و ربودن حیا از جامعه به شدت فعال شده تا از این دریچه به انقلاب اسلامی مردم ایران ضربه وارد کرده و به خیال خود فتح الفتوحی به جهت استحاله انقلاب، شبیه به تسخیر آندلس را به دست آورد.

برخی شیوه ها و تدارکاتی که از چند صباح قبل در برنامه های بلند مدت ناتوی فرهنگی آغاز شده و هم اکنون نیز با سرعت در حال پیشروی است، شامل عناوین زیر می باشد:

۱- ترویج اباحه گری و سست کردن پایه های دینی و اعتقادات مذهبی و ترویج تفکر شخصی بودن دین؛

۲- سوق دادن  جامعه جوان به سمت بی بند باری، فساد و ابتذال و شرب خمر  به بهانه های مختلف؛

۳-  بی توجهی به ارزش های اسلام، انقلاب و دفاع مقدس؛

۴-   تمسخر و بی توجهی و شبهه افکنی درباره آثار هنری و ادبی و فرهنگی که تمایل به سمت فرهنگ اسلامی دارند؛

۵-   اتهام نسبت به ضدیت انقلاب با مفاهیم جدید؛

۶-   اتهام نقض حقوق بشر؛

۷-  رواج الگوهای غربی از طرق مختلف فیلم، بازی، اسباب بازی و عروسک؛

۸-  رواج مصرف گرایی، مدگرایی و دور کردن جامعه از سبک زندگی اسلامی؛

۹-   توسعه رسانه های ضد اخلاقی، مبتذل و تولید فیلم های نامناسب به عنوان روشنفکری؛

۱۰-تغییر در پوشش اسلامی زنان و مردان و تغییر ذائقه مردم و سلیقه ای کردن پوشش؛

۱۱- چاپ و نشر کتاب؛ فیلم و کاریکاتور علیه اسلام و شخصیت های اسلامی؛

۱۲-  تبلیغ  و رواج دادن فرهنگ نامناسب استفاده از رسانه ها ی جدید مثل پیامک اینترنت و اپلیکیشنها …

۱۳-  راه اندازی رسانه های مختلف ضد نظام جهت شبهه افکنی و خبر سازی؛

این معبرهای دشمن به داخل فرهنگ ما و میزان اثر گذاری آن و ترویج مفاهیم ضد دینی و اخلاقی نشان از وجود خلا در برنامه ریزی های فرهنگی است، که عموما درخارج برنامه ریزی شده و در داخل توسط پیاده نظام و یا ناآگاهان در حال رواج است. و از طرف دیگر عدم رصد به موقع این نقاط ضعف و عدم شناخت به موقع آرایش جبهه فرهنگی دشمن و عدم شناخت نقاط قوت  قرهنگ خودی سبب افزایش آسیب های فرهنگی ما در این مقطع شده است.

به هر حال این تهاجم به اخلاق و حیا و فرهنگ را با توجه به گستردگی ارتباطات و جهانی شدن نمی توان قطع کرد، ولی برای مصون سازی جوان و نوجوان و در یک کلام جامعه، باید از از تمامی امکانات از صدا وسیما و سازمان تبلیغات و آموزش و پرورش و وزارت علوم گرفته تا پایگاهی چون مسجد و فعال کردن آن، بیشترین استفاده را برد و کارکرد دوباره مسجد را که در پیش از انقلاب و در زمان جنگ به خوبی نمایان شده بود دوباره احیا کرد و این مرکز و نهاد استراتژیک در فرهنگ اسلام ناب محمدی (ص) با برنامه های بنیادی تبدیل به مرکز تجمع جوانان نمود که نتیجه آن چیزی جز قدم گذاشتن در مسیر امنیت اخلاقی و امنیت فرهنگی در ایران پس از انقلاب اسلامی نیست.

کاری از گروه سبک زندگی باحجاب

پانوشت:

صحیفه امام ج۲۱ ص۱۰۸