پرسش هایی که نباید پرسید

شاید بتوانیم بگوییم نخستین وظیفه یک مهمان در برابر دعوت میزبان پذیرش دعوت اوست. دیگر اینکه وظیفه او این است که مطابق محتوای دعوت رفتار کند، و به همان اندازه ای که از آنان دعوت شده است به مهمانی بروند. پیامبراسلام در این باره می گوید:

 هرگاه یکی از شما به مهمانی دعوت شد فرزندش را هم دنبال خود راه نیاندازد که اگر چنین کند کار حرامی کرده و با نافرمانی وارد خانه میزبان شده است.

عمل طبق محتوای دعوت و تطبیق آن کار آسانی نیست، ولی شاید به طور خلاصه بتوانیم این طور بگوییم که علاوه بر تعداد دعوت حتی برای دید و بازدید یک ساعته اگر فردی غیر از افراد خانواده خود را می خواهید همراه ببرید، حتما صاحبخانه را از آن آگاه کنید؛ به ویژه اینکه این فرد همراه شما نامحرم بوده و یا برای بار اول قصد ورود منزل میزبان را دارد؛ مانند اینکه عکس های خاص خود را جمع کند و یا در اتاقی را ببندد و موارد ریز دیگر.

این اطلاع رسانی کمک می کند که میزبان از لحاظ پوشش و ظاهر آمادگی لازم را داشته باشد و یا شرایط منزل را به نحو متفاوتی آماده سازی کند.

مهمان جستجوگر

یکی دیگر از وظایف مهم مهمان در زمانی که در منزل میزبان سپری می کند، پرهیز از تجسس در امور خصوصی میزبان است به هر حال میزبان به مهمان اعتماد نموده، و او را به منزل خود دعوت کرده است؛ در برابر این اعتماد و لطف او، مهمان نیز باید مراقب رفتار و کردار خورد باشد.

در مهمانی که ممکن است چند روز طول بکشد گاه مهمان احساس صمیمت کرده و به قسمت های مختلف خانه سری بزند، و یا پرسش هایی از امور خصوصی میزبان بکند، و از نحوه زندگی و امور مختلف او بپرسد، و همین موجبات آزردگی و یا نگرانی های بعدی میزبان را فراهم سازد.

شرع اسلام مهمان و غیر آن را از این کار منع کرده است. پیامبر اکرم در روایتی می فرمایند :

از عیوب و اسرار پنهانی مومن جستجو نکنید، چرا که هر کس در عیوب مردم تجسس کند خداوند از عیوب او تجسس می کند و هرکس خداوند از عیوبش تجسس کند، مفتضح و بی آبرو خواهد شد گرچه در گوشه ای از خانه اش لغزش ی کرده باشد.^۱

نوع خاصی از گفتگوهایی که این روزها در محافل مهمانی شایع شده، صحبت و پرس و جو از روابط خصوصی زن و شوهرهاست و نوعی تجسس در امور آن هاست که مصداق عینی نقض عفت و حیاست و به شدت توسط حضرت رسول ^{صلی الله علیه و آله و سلم} نهی شده است.

 کاری از گروه خانواده باحجاب

میزان الحکمه، ری شهری، ج ۳، ص۲۲۰۸