فرانسه؛ از خشونت علیه زنان محجبه تا نگرانی برای قانون حجاب در ایران+فیلم و عکس

فرانسه یکی از کشورهای واقع شده در اروپای غربی می‌باشد که بعد از اواخر قرون وسطا، تبدیل به یکی از قدرت‌های برتر در منطقۀ اروپا شد. قانون اساسی این کشور بر اساس یک همه پرسی در ۴ اکتبر ۱۹۵۸ به رسمیت رسید. این قانون تأکید بر ایجاد کشوری سکولار و دموکرات دارد که مردم در آن، حق حاکمیت را ایجاد می‌کنند. اعلامیۀ حقوق انسان و شهروند که در انقلاب فرانسه تدوین شد و در نوع خود یکی از اولین سندهای تاریخی در این زمینه به شمار می‌آید، به نوعی بیانگر عقاید این کشور است و مردم این کشور به شدت خود را طرفدار دموکراسی می دانند. با وجود این ادعا در طول تاریخ هیچ موضع ثابتی درباره قوانین مربوط به حجاب نداشته در هیچ مکان و زمانی برای زنان محجبه آزادی قائل نبوده است.

قانون منع حجاب در فرانسه

در سال ۲۰۰۴ میلادی، فرانسه در اقدامی تقنینی، پوشیدن روسری و به طور کلی هرگونه حجاب را برای دختران مسلمان منع کرد.

طی قانون شماره ۲۲۸ـ۲۰۰۴، ۱۵ مارس ۲۰۰۴ مجلس فرانسه، استفاده از حجاب اسلامی در مدارس فرانسه رسماً غیرقانونی شد. پیش از آن نیز اغلب مدارس فرانسه به سختی به دانش آموزان خود اجازه می‌دادند با پوشش اسلامی در کلاس‌های خود حاضر شوند. به همین دلیل بسیاری از دختران مسلمان برای تحصیل به کشورهای همسایه فرانسه سفر کرده یا در مدارس خصوصی حاضر می‌شوند تا بتوانند حجاب و هویت دینی خود را حفظ کنند.

خشونت علیه زنان محجبه در سطح شهر

پس از تصویب قانون منع استفاده از حجاب، بانوان محجبه در این کشور امنیت خود را از دست دادند و خبرهای گوناگونی مبنی بر حملات نژادپراستانه به آن ها از رسانه ها به گوش می رسید.

مدافع زنان با حجاب فرانسوی

کشور فرانسه در راستای اهداف اسلام ستیزانه خود اقدام به تصویب قانونی برای جریمه زنان محجبه به مبلغ ۱۵۰ یورو نمود. به دنبال وضع این قانون آقای رشید نکاز مسلمان فرانسوی و الجزایری الاصل که یکی از سرمایه داران بزرگ فرانسه محسوب می شود، اعلام کرد: «خواهران مسلمانم حجابشان را بپوشند و نگران جریمه نباشند چون من جریمه تمام آنان را پرداخت می کنم.»

او در اولین اقدام خود یک میلیون یورو را در حسابی مخصوص این قانون مغرضانه قرار داد و این حساب را به تمام مراجع مربوطه جهت پرداخت جرایم حجاب معرفی نمود.

سوال خبرنگار فرانسوی از رئیس جمهور

با وجود اخبار متعدد درباره خشونت علیه زنان محجبه که در کشور فرانسه در حال وقوع است به تازگی یک خبرنگار فرانسوی جهت زیر سوال بردن آزادی زنان در ایران، در مصاحبه با جناب آقای روحانی عکسی را از کشف حجاب یک زن ایرانی نشان داد و این سوال را مطرح کرد که واکنش شما در مورد این عکس چیست؟ در این عکس زنی تصمیم گرفته است با برداشتن حجاب و نمایان کردن موهایش خود را در شبکه های اینترنتی نشان بدهد. آیا این عکس شما را شوکه و منقلب می کند؟ آقای روحانی در حالی که می خندید پاسخ داد: ما مسایل مهم تری داریم. هر کس در زندگی خصوصی اش آزاد است و می تواند هر کاری دوست دارد انجام دهد. اما در ایران قوانینی داریم و ایرانی ها باید به این قوانین احترام بگذارند.

پخش این ویدئو در فضای مجازی و پاسخ رئیس جمهور کشورمان بازخوردهای متفاوتی را از کاربران فضای مجازی به دنبال داشت. عده ایی پاسخ رئیس جمهور را مناسب دیدند و عده ایی نیز جواب های دیگری را در جواب سوال این خبرنگار فرانسوی دادند.

اما نکته قابل تأمل که در نظرات کاربران نیز دیده می شد این است که چرا نماینده فرانسه، کشوری که قلب خشونت علیه محجبه ها شناخته می شود و مبارزه علیه حجاب در این کشور به صورت علنی صورت گرفته باید این سوال را بپرسد؟ آیا واقعا ما باید در موضع پاسخ دادن به آن ها باشیم و یا این که آن ها باید جوابگوی این همه خشونت علیه زنان محجبه باشند؟

مقام معظم رهبری در بیاناتشان فرمودند: «همانطور که بارها من اشاره کرده‌ام، در مسأله‌ى زن از دنیا طلبکاریم؛ ما مدعى دنیائیم. حالا مؤسسات وابسته به سازمان ملل یا غیر آن ها یا فلان مجموعه‌ى روزنامه‌نگار بیایند به اسم حقوق بشر، موضوع حجاب و بعضى از این قبیل چیزها را زیر سؤال بکشند و اظهار طلبکارى کنند، این واقعیت قضیه را عوض نمی کند. ما از دنیا طلبکاریم. دنیا که عرض می کنم، یعنى دنیاى غرب. ما هستیم که به دنیا خطاب می کنیم و می گوئیم: شما به بشریت عموماً و به زن خصوصاً خیانت کرده‌اید؛ با کشاندن زن و مرد به وادى ابتلائات جنسى و برافروختن و دامن زدن به آتش زیاده ‌روى‌هاى جنسىِ بى‌قانون و بى‌نظم در جامعه، با آوردن زن به شکل متبرج به وسط میدان.»

با توجه به فرمایشات رهبر معظم انقلاب این ما هستیم که درباره مسئله زن باید از غرب طلبکار باشیم و این ما هستیم که باید بازخواست کننده باشیم. اما اینکه به چه دلیلی در این مصاحبه ما در موضع اتهام قرار گرفته ایم سوالی است که هنوز جوابی برای آن نیافته ایم.