دختر رزمی کار ایرانی ،اولین یا آخرین دختر ورزشکار

درحالی که انتشار فیلم تصاویر مبارزه دختر ایرانی موجی از واکنش های متفاوت را به دنبال داشت هستند ورزشکارانی که در مسابقات خارجی حضور پیدا می کنند اما هیچکس از اتفافات آنها خبر ندارد.

مبارزه دختر رزمی کار ایران در رقابتهای حرفه ای ارمنستان تنها بخش کوچکی از ابعاد ورزش حرفه ای در بخش رشته های رزمی است، بخشی که مسئولان ورزش کشور در طول سالهای متمادی با آگاهی از جریانات آن به جای ریشه یابی و رفع مشکل تنها به «ممنوع کردن» فعالیت بسنده کردند.

مبارزه دختر رزمی کار را می توان تنها یکی از صدها موردی عنوان کرد که همه روزه در ورزش رزمی کشور شاهد آن هستیم و این مورد هم تنها به دلیل انتشار فیلم آن در شبکه های مجازی، باعث حساسیت متولیان ورزش و پاسخگویی آنها شده و الا اگر روند کار به همین شکل فعلی جریان داشته باشد به ضرس قاطع باید عنوان کنیم از این پس بازهم تکرار می شود و هیچ اتفاق خاصی هم نمی افتد!

نکته مهم این است که هیچگاه محرومیت و یا ممنوعیت یک موضوع راهکار مناسبی برای آن نبوده و در ورزش های رزمی و در بخش حرفه ای هم نتیجه همان خواهد بود. اینکه کمیته ای تشکیل شود، موضوع بررسی شده و پس از آن چند نفری محروم شوند به مانند همان کمیته بررسی علل شکست تیم ملی فوتبال است که در دهه های قبل تشکیل و هیچ عایدی برای ورزش کشور نداشت.

آیا در وزارت ورزش تاکنون کسی سئوال کرده چرا موی تای در بخش بانوان ممنوع است؟ چرا با نظر یک شخص خاص و بدون بررسی چنین تصمیمی گرفته می شود؟ آیا برای اتخاذ چنین تصمیمی به آینده نفراتی که پیش از این در رشته فعالیت می کردند توجه شده است؟

رزمی کاران هم چنان بدون نظارت از کشور خارج می شوند

مگر نه است که کمیته ساماندهی سبک ها چند سالی است در وزارت ورزش تشکیل شده، چرا تاکنون گزارشی از خروجی آن منتشر نشده و بازهم شاهد رشد قارچ گونه سبک های رزمی هستیم!

رزمی کارانی که در مبارزات حرفه ای شرکت می کنند با وجود ممنوعیت فعالیت در ایران، سالهاست بدون مشکل از کشور خارج شده ، مبارزه کرده و بازهم به خانه و کاشانه خود باز می گردند. این موضوع در روزها، ماهها و سالهای بعد هم اتفاق می افتد و هیچ مسئولی هم نمی تواند مانع آن شود، چرا که سازوکار مناسبی در داخل کشور نداشته و اگر هم نمونه ای مانند «دختر رزمی کار» به بیرون درز کند همه از زیر بار آن شانه خالی می کنند.

در واقع از این دست مبارزات حرفه ای در جای جای جهان همه هفته برگزار می شود. سازمان های متعددی هستند که با اهداف مختلف که بحث تبلیغات و انتفاع مالی حرف اول را در آن می زند چنین مسابقاتی را برگزار می کنند و برای ثبت نام افراد نیز نیازی به مجوز وزارت ورزش ندارند. ایرانی های زیادی هم هستند که در چنین مسابقات شرکت می کنند. کافی است در دنیای مجازی جستجوی مختصری داشته باشید و از جریان کلی آگاه شوید.

برد با سود جویان یا مسولان ورزش؟!

اینکه چرا مسئولان ورزش کشور به جای بررسی کارشناسی موضوع به دنبال مقصر می گردند خود جای سئوال دارد. بهتر نیست با کارشناسان امر و متولیان فدراسیونهای رزمی ( کاراته، رزمی، ووشو، تکواندو و حتی بوکس) به همراه کارشناسان وزارت ورزش موضوع را بررسی کرده و راهکار مناسبی برای آن تعریف کنند.

حالا که ممنوعیت و محرومیت جواب نمی دهد بهتر نیست کمیته ای تشکیل شده و با مشخص نمودن چارچوب و قواعدی خاص در همین داخل کشور مسابقاتی کنترل شده برگزار کرد و با سازمان های بین المللی رابطه داشته و اعزام نفرات را کنترل شده در اختیار بگیرد. چرا همیشه باید با مخالفت آب به آسیاب سودجویانی بریزیم که هدفشان فقط رسیدن به منافع مالی است.

در ایران جوانان زیادی هستند که به ورزشهای رزمی علاقمند بوده و بیشتر این علاقمندی به بخش حرفه ای آن مربوط می شود که متاسفانه اسیر افراد سودجو و منفعت طلب شده و در آخر سراز ناکجا آباد در می آورند. وزارت ورزش نمی تواند با ممنوع کردن فعالیت «ورزش حرفه ای» از خیل عظیم این جوانان علاقمند چشم پوشی کند.

امیداوریم مسئولان دستگاه ورزش کشور به جای پاک کردن صورت مسئله و دنبال مقصر بودن با یک کار کارشناسی شده برای رفع مشکل اقدام کند.